Post Category → Puntisten istorioak/Historias de puntistas

Día 24, octubre, a Markina-Xemein

Le llamo a «Chino» (Bengoa). «Oye, Juan Mari. El sábado vamos tres de Donosti», le digo. Le hago la misma pregunta de cada año. «Oye, Juan Mari. Desde cuando se viene organizando esta comida». No lo sabe exactamente. «Mi hija ha cumplido 19 años y ya antes se venía celebrando… (tres segundos de silencio). «Si recuerdas el año que falleció Irigo… a partir de entonces. Fue en su funeral comentando con Etxabe (el Ganbau) que sólo nos veíamos en funerales. Le dije, pues mira, yo voy a organizar una cena para todos los pelotaris que quieran venir. Los primeros años era una cena, pero como algunos se estaban haciendo mayores, pasamos a organizarlo al mediodía». Continue reading →

¡¿Cómo se llama?!

¡¿Cómo se llama?!

«Orhoit Gutaz», Pedro Alberdiren liburua irakurtzen ari naizela. Pasarte batera iritsi naizenean; hain justu, aipatzen duenean nola bigarren gerra karlistaren ondoren, fueroak kendu eta behartu zieten euskaldun gazteei soldadu joaten. Gure aitona Lorentxo zenarekin gogoratu naiz. Erderaz ezer gutxi jakin gabe, etxetik soldadu joan behar. Estualdi ederrak pasatuko zituzten arrotzen artean. Baita garai bateko pelotariak. Baserria edo herri txikia utzi eta erderaz apenas jakin gabe, hoa mundutik zehar. Sudamerikara, Egiptora, China, Filipinas edo auskalo nora. Ondoren aipatzen den pasadizoan, gure artean, garai bateko pelotariekin, ez ote ziren gertatuko antzerako istorioak? Continue reading →

Blues a Ritmo de Rap

caray caray ya lo dijo pelay es pura poesía esto del jai alai más que un documental parece una peli donde no todo sale mal pero ay! es lo que hay dales un micro y te montan un circo me parte un rayo cuando oigo hablar a lalo aquiles samuel y a rayo no tiene desperdicio lechuga en el publix red snapper bajo el brazo linterna en mano y bote pronto bajo pata relojes parados en los ochenta gestos miradas desgarradas caras marchitas polvo blanco en las entrañas noches de bohemia enredadas en las gargantas blues a toda pastilla la diva mercedes lanza bocanadas de humo qué guapo era jose luis anjelito de blanco anjelical pelotari de antes cuando habla zigor con la cámara nos remata lo que nos queda de alma no son pelotazos los que resuenan son blues a ritmo de rap deja ernest que doblen las campanas dinero a espuertas y balas en la cabeza fiambres en un maletero miami beach entero barracones vacíos estrellas sin brillo perdidas en canchas de algodón perlas que son lagrimas imágenes que matan y rompen el corazón muchacho esto va de blus y rap y cuando todo parece acabar mal un ventana abierta al final y nuestra alma vuelve a resucitar a ritmo de rap lo dijo pelay caray es pura poesía esto del jai alai

 

Final Haundi Baten Atarian

Etzi, abuztuak 28, jokatuko da JAI-ALAI WORLD TOURreko bi-bitako finala, Ondarribiko Jostaldi pilotalekuan. Aurtengo uda parteko ekitaldi garrantzitsuena, Hegoaldeko zesta-puntari dagokienez, behintzat.

Alde batetik, JAI-ALIVEko ordezkariak: Goikoetxea eta Erkiaga. Bestaldetik, GERNIKA JAI-ALAIkoak: Beaskoetxea eta Aldazabal. Aldez aurretik esan daiteke neurketa apartekoa eskaintzeko gaitasuna dutela bi bikoteek. Aurreko kuadroetan, «Goiko», gaur egungo aurrelari onena. Frente egin nahian Diego Beaskoetxea, beteranoa, pelotari bizia, bizkorra, peligrosoa beti.

Bizkarrak zaintzen. Erkiaga izango du Goikok. Eskarmentu handiko pelotaria lekeitiarra. Eskumaz eta errebesez ondo moldatzen dena. Jo haundikoa ez da Ibai; pelotak harrapatzen, oso segurua.

Ibon Aldazabalek, Daniako pelotaria, errebesa dotoreaz saiatuko da partidua dominatzen. Zeharkako postura ederra baitu berritxuarrak. Diego bezelako aurrelari batentzat, lagun egokiena. Bikote beldurgarria osatzen dute Gernika Jai-Alaiko ordezkariek.

Hala ere, nahikoa lanak faborito bat aukeratzerakoan. Biak, bi bikoteak, parekatsuak ikusten ditut. Osoagoa Diego eta Aldazabalena. Pelota berri edo motelekin jokatzen badute partidu osoa, aukerak izango dituzte. Estrategia klasikoa indarrean jartzen badute. Hau da, Ibonen dominioa Diegok probetxua ateratzen badio, eta seguru aterako diola. Asko saiatu beharko da zumaiarra: Osa Goikoetxea.

Aukera paregabea du Iñakik (Goikoetxea) erakusteko bera dela onena, izar nagusia, aurreko kuadroetan. Marra gorri bat ezartzeko bera eta Diegoren artean. «Honeraino», esanez. «Ni nau agintzen duena».

Bere alde edukiko du Jostaldiko kantxa. Kontrakantxa hain zabala duenez, nekez erremateak burutzeko esparrua. Barru aldera jokatu behar, zuzen, peloteoa areagotuz. Kontrakantxa zaintzen erreparorik gabe. Izan ere, Jostaldi frontoia, itxura onekoa izan arren, jokatzeko dagokionez, lorerik gabeko lorategi bat bezalakoa da. Itxura ona bai; baino zerbait falta. Erremateak egiteko aukerak murriztu egiten ditu kontrakantxa hain zabala daukanez.

Hondarribiko udalak egiten duen apustu zesta-puntaren alde, txalogarria da. Are gehiago, aurtengo World Jai-Alai Tourra antolatzen duen Kontseiluak enkantean atera zuen finalaren egoitza. Baita Hondarribiko udalak diru gehiago ipini; Gernikakoak baino gehiago. Beraz, alde horretatik zilegitasun osoa bertan finala burutzeko. Jostaldin aritzen diren bolondresek, ostirala joan, ostirala etorri, merezei dute, baita ere, finala bertan burutzea. Sari bat modukoa hartu behar.

Bestela leku aproposa Gernikako «Katedrala» izan behar zuen. Leku naturala. Pilotan egiteko, behinik behin. Aurten, ordea, ez da halakorik gertatuko.

Badu beste alderdi bat ostiraleko finalak. Bi enpresa, bi egitasmo, euren pelotariekin, aurrez aurre ariko direla. Hondarribia vs. Gernika. Diego, «Goiko»ren aurka. Polita iruditzen zait, pasioak ere, bere tartetxoa eduki behar du zesta-puntan.