Final Haundi Baten Atarian

Etzi, abuztuak 28, jokatuko da JAI-ALAI WORLD TOURreko bi-bitako finala, Ondarribiko Jostaldi pilotalekuan. Aurtengo uda parteko ekitaldi garrantzitsuena, Hegoaldeko zesta-puntari dagokienez, behintzat.

Alde batetik, JAI-ALIVEko ordezkariak: Goikoetxea eta Erkiaga. Bestaldetik, GERNIKA JAI-ALAIkoak: Beaskoetxea eta Aldazabal. Aldez aurretik esan daiteke neurketa apartekoa eskaintzeko gaitasuna dutela bi bikoteek. Aurreko kuadroetan, «Goiko», gaur egungo aurrelari onena. Frente egin nahian Diego Beaskoetxea, beteranoa, pelotari bizia, bizkorra, peligrosoa beti.

Bizkarrak zaintzen. Erkiaga izango du Goikok. Eskarmentu handiko pelotaria lekeitiarra. Eskumaz eta errebesez ondo moldatzen dena. Jo haundikoa ez da Ibai; pelotak harrapatzen, oso segurua.

Ibon Aldazabalek, Daniako pelotaria, errebesa dotoreaz saiatuko da partidua dominatzen. Zeharkako postura ederra baitu berritxuarrak. Diego bezelako aurrelari batentzat, lagun egokiena. Bikote beldurgarria osatzen dute Gernika Jai-Alaiko ordezkariek.

Hala ere, nahikoa lanak faborito bat aukeratzerakoan. Biak, bi bikoteak, parekatsuak ikusten ditut. Osoagoa Diego eta Aldazabalena. Pelota berri edo motelekin jokatzen badute partidu osoa, aukerak izango dituzte. Estrategia klasikoa indarrean jartzen badute. Hau da, Ibonen dominioa Diegok probetxua ateratzen badio, eta seguru aterako diola. Asko saiatu beharko da zumaiarra: Osa Goikoetxea.

Aukera paregabea du Iñakik (Goikoetxea) erakusteko bera dela onena, izar nagusia, aurreko kuadroetan. Marra gorri bat ezartzeko bera eta Diegoren artean. «Honeraino», esanez. «Ni nau agintzen duena».

Bere alde edukiko du Jostaldiko kantxa. Kontrakantxa hain zabala duenez, nekez erremateak burutzeko esparrua. Barru aldera jokatu behar, zuzen, peloteoa areagotuz. Kontrakantxa zaintzen erreparorik gabe. Izan ere, Jostaldi frontoia, itxura onekoa izan arren, jokatzeko dagokionez, lorerik gabeko lorategi bat bezalakoa da. Itxura ona bai; baino zerbait falta. Erremateak egiteko aukerak murriztu egiten ditu kontrakantxa hain zabala daukanez.

Hondarribiko udalak egiten duen apustu zesta-puntaren alde, txalogarria da. Are gehiago, aurtengo World Jai-Alai Tourra antolatzen duen Kontseiluak enkantean atera zuen finalaren egoitza. Baita Hondarribiko udalak diru gehiago ipini; Gernikakoak baino gehiago. Beraz, alde horretatik zilegitasun osoa bertan finala burutzeko. Jostaldin aritzen diren bolondresek, ostirala joan, ostirala etorri, merezei dute, baita ere, finala bertan burutzea. Sari bat modukoa hartu behar.

Bestela leku aproposa Gernikako «Katedrala» izan behar zuen. Leku naturala. Pilotan egiteko, behinik behin. Aurten, ordea, ez da halakorik gertatuko.

Badu beste alderdi bat ostiraleko finalak. Bi enpresa, bi egitasmo, euren pelotariekin, aurrez aurre ariko direla. Hondarribia vs. Gernika. Diego, «Goiko»ren aurka. Polita iruditzen zait, pasioak ere, bere tartetxoa eduki behar du zesta-puntan.

 

Envoltorio y Contenido

Gernika Jai Alai, festival a favor del Asilo Calzada: frontón lleno. Markina, «día del Carmen», festival con aficionados y profesionales: buena entrada. Hondarribia, final del primer torneo Pro-Tour, buena entrada. San Juan de Luz, final de torneo: 1.500 personas en las gradas. En Biarritz, en breve, ocurrirá otro tanto, llenazos, gran ambiente… Así en diferentes plazas. En definitiva, lo que viene siendo habitual en los últimos años, actividad frenética durante dos meses, sinónimo de que la modalidad sigue viva y, de esta manera, el corto plazo está asegurado. A riesgo de caer en la auto complacencia. Continue reading

«Memorial Elola» (entrevista)

«Tengo una cosa, que no me cansa el frontón, estar horas y horas. La ilusión de verles jugar a los chavales y ver si sale alguno. Yo estoy encantado cuando alguien me pide un consejo».
Estas palabras sacadas de una entrevista que le hice a Elola hace unos años –la vuelvo a publicar a continuación– reflejan lo que supuso la pelota para José Ignazio. No le cansaba el frontón… Puedo dar fe de ello. Siempre que yo iba a Tolosa, al acercarme a la zona del frontón me fijaba si la puerta estaba abierta. Nada más traspasar el umbral se escuchaba el sonido de la pelota golpeando el frontis. Elola sentado o de pie en la cancha aleccionando a varios chavales. A veces no había nadie en el frontón, solo los aprendices y Elola, el maestro. Charlar con él era un placer, un conversador excepcional. Lo nuestro era monotemático: pelota y más pelota. Daba gusto escucharle. Hablar de viejos tiempos, describir pelotaris. Elola era un viajero incansable que vivía subido en una cometa llamada pelota. Continue reading

PLAZAS LIMITADAS ¡APÚRENSE…!

Sabado, dia 25 de octubre, cita en Markina-Xemein. Se convoca como viene siendo habitual en las ultimas décadas a la celebración anual conocida como: «Comida de Pelotaris». Se convoca como es sabido a pelotaris puntistas de cualquier época que hayan abandonado la práctica profesional. Sin discriminaciones. «Super estrellas», «estrellas»‘, «estrellados», «ases», «estelaristas», «bomberos-de-cuarta-reforzada», «lanza-piedras», «pelotaris-de-mil-quinientas-en-Durango», «aporreadores», «gabarreros, «matazagueros», «figuras», «pelotaris-de-arriba», «pelotaris-de-las-medianas», «pelotaris-de-las- de-abajo»,
«segurolas», «paleros», «secantes», puntilleros, «primera especial» y «teloneros» por igual…. Lo dicho, sin discriminaciones. Continue reading