2018ko maiatzaren 2a
Kaixo Jon. Altuna III.ari buruz nahi nizun idatzi, edo Elezkano II.aren gainean. Bizkaitarraren (Elezkano II.a) partida Bengoetxearen IV.aren aurka ez nuen ikusi. Bai, ordea, amezketarrarena Urrutikoetxearen kontrakoa. Underdog (faborito ez zirenak) egin dute aurrera, finalerdietara. Iazko lau onenak, aurten zerrendaburuak, kalean gelditu dira. Harrigarria!
Ados nago zurekin, Jon, esan zenidanean abantaila dutela aurretik partiduren bat jokatutakoek. Ematen du errodajea eginda datozela, final laurdenetan hotz-hotzean hasi beharrean baino.
Bada beste ondorio bat, begi-bistakoa. Berdintasuna. Elitean badira zortzi bat pilotari irabazi dezaketenak Buruz buruko esku-pilotako txapela. Inoiz gertatu ote da halakorik?
Sasoi puntua, konfiantza edo batek daki zer arraio pasatzen den burutik, urte batetik bestera gauzak erabat aldatzen dira. Katedrak ondo daki hori. Atzo bertan Donostiako Atano III.a pilotalekuan dirua bi halako atera zen Urrutiren alde. Nik neuk ere, faboritotzat nuen bizkaitarra.
Lanean sartu aurretik kafea hartzen dudan Fannys tabernan, nagusiak galdetu dit Donostiako partiduari buruz. Azaldu diot nire harridura eta aitorpena Altuna III.aren aldekoa. Atzo arte ez nuen uste ahalmenik zuenik txapela irabazteko, koska bat beherago ikusten nuen Altuna III.a.
Ados jarri gara berehala. Amezketarra crack hutsa dela, jeinu bat. Aralar mendikateko basajaunen besoetan, jaio berritan jaso zuela bedeinkazioa, alegia. Ikasi eta landu, bai; baina bada beste zerbait inon ikasten ez dena: talentua.
Luis du izena Fannysko tabernariak. Kirol zale amorratua, tenisa maite du batik bat. Nadal jainkotzat du. Ordu asko ematen ditu lanean eta ordu asko ematen ditu kirol programazioak ikusten aurrean dituen bi telebista pantailetan. Dagoeneko antzematen diot bi txupito hartu dituenean; berritsu.
“Eta atzelariak zer?”, esan dit. “Zergatik ez dute aurrera egiten? Zer gertatu zen Rezustarekin?”… Erantzuna emateko aukera eman gabe, berak. “Gehiago entrenatu behar dute, orduak sartu prestatzen, mentalitatea aldatu”…
Luisek estimazio handia dio bere buruari kirolaz ari denean. Kritikoa da entrenamenduekin, zaharkituta daudela metodologia asko, sistema berriak asmatu behar direla. Berdin zaio futbolaz, tenisaz edo pilotaz ari bada. Nadalek osaba Tonirekin hautsi aurretik abisatzen zidan Luisek, jende berriaz inguratu behar zela Nadal…
Nola azalduko diot nik Luisi atzelari baten zailtasunak buruz buru jokatzerakoan…
Kantxa osoa bete behar duzunean, zure esparrutik, konfort gunetik, mugitu eta frontisa hain gertu daukazula sentitzen den sentsazio arraroa. Ikara. Berdin zait eskuz edo erremintaz. Konbentzituta nago gauza bera sentitzen dutela: bertigoa. Txokoa zaindu beharra, edo zabala. Sakearekin asmatu behar, eta sakatu eta gero, zer? Aurrera egin jokaldia burutzeko? Nola, ordea? “Eta dejada botaz gero, salduta gelditzen banaiz? Atzera jo eta aurrelari demonio horiek sotamanoz dominatzera pasatzen baitira!
Hobe bertan goxo, binaka, atzeko koadroetan bizkarra zaintzen aurrelari bihurri horiei.
Kontatuko dizut, Jon, nire esperientzia buruz burukoan, balio delakoan ulertzeko atzelariaren zailtasunak.
Tampan (Florida) lehendabizi. Kiniela gehienak binakakoak izaten ziren, tarteka singleak, hots, banaka. Programatu zidaten buruz buru jokatzeko programatu ninduten; artean banaka inoiz jokatu gabea nintzena! Lehenengo egunetik azkeneraino, barregarri gertatu nntzen. Epelak entzun behar izan nituenak! Harmailak lepo, 5.000 lagun batera buila eta iseka… tantoa galdu eta kaiolarako bidea, hura kalbarioa! Behin, nekez ahaztuko dut. Istiluaren artean, abots bat gainetik: “Zulaika, you are terrible!”
Ahots anonimo hura ez zen nire gurasoez akordatu. Ez, etsita nonbait. Amorrazioz desenkusatutako sentimendua leporatu zidan. “Zulaika, you are terrible!” Mingarria egin zitzaidan une hartan. Autoestimua birrindu. Ez nuen balio buruz buru aritzeko. Intendenteari erregutu nion ez jartzeko gehiago singletan, ni bezalako atzelari batentzat soberan zeudela banakako lan haiek.
Istorioa ez da hemen bukatzen. Dakizun bezala, Jon, Floridako eguraldi tropikala utzi eta ipar-ekialdera joan nintzen jokatzera. Bridgeport-era (Connecticut). Jai-alai pilotalekuko intendentea bestelakoa zen. Gogorragoa. Gupidagabea. Okurritu zitzaion atzelariz osatutako buruz buruko kiniela antolatzea. Igandeetan programatu zuen. Ia-ia inoiz banaka aritutakoak sail berean jarri gintuen. Ikusmin handia zegoen, batik bat lankideen artean. Pilotarien palkoa bete egiten zen gu jokatzen ikusteko. Gutaz barrez lehertzeko.
Nire itxaropena zen intendenteak amore emango zuela, aspertuko zela show-arekin. Ustelak erdiak ustel, ordea. Astean zehar ere gu programatzen hasi zen, aurrelariekin nahasita! Egunak joan egunak etorri, barregarri ginen. Ohartu nintzenean intendenteari bost axola zitzaiola, pentsatzen jarri nintzen. Eta zergatik ez ikasi buruz buru jokatzen? Sakea hobetu nuen, baita ere errebotea ere. Zesta-puntaz, Jon, zuk hain ondo egiten duzun bezala, horiek dira arma nagusiak. Ondo sakatu eta erreboteaz, min egin.
Handik aste gutxira ez nintzen aurreko “terrible!” hura. Gozatzen hasi nintzen, autoestimazioa gorantz. Eroso eta singleak jokatzeko desiratzen! Nire ibilbidean zehar lortutako satisfazio handiena ez da izan txapelaren bat edo beste irabaztea. Buruz buru egokitzen ikasi izana baizik.
Hau guztia, ordea, nola azaldu Fanniys tabernako Luisi, kirolaz hainbeste dakienari.
Aste ona izan, Jon!